W porównaniu do dość silnych spadków indeksów warszawskiego parkietu, z jakimi mamy do czynienia w ostatnich tygodniach, uwagę zwraca odporność na przecenę w segmencie najmniejszych spółek. Najbardziej wrażliwy na zamiany w globalnym otoczeniu WIG20 traci od początku kwietnia ponad 10 proc., czyli więcej niż wskaźnik rynków wschodzących (spada o niespełna 8 proc.) i tylko nieznacznie mniej niż Shanghai Composite, indeks kraju najbardziej zagrożonego konsekwencjami wojny handlowej. Nasz indeks szerokiego rynku zniżkuje o ponad 9 proc., a mWIG40 spada o 8,5 proc. Tymczasem sWIG80 idzie w tym samym czasie w dół o zaledwie 4,6 proc., mimo wciąż mocno ograniczonej płynności handlu, która zazwyczaj jest powodem zwiększonej zmienności notowań, szczególnie w okresach podwyższonej awersji do ryzyka i mimo tego, że indeks ten od grudnia ubiegłego roku najmocniej zyskał na wartości, a więc spadkowa korekta mogła mu się „należeć”.
Duża wrażliwość na wpływy otoczenia indeksu naszych największych spółek jest zjawiskiem powszechnie znanym i trudno się temu dziwić, tym bardziej od pewnego czasu ponad 50 proc. udział w obrotach warszawskiej giełdy generują inwestorzy zagraniczni. Ładnych kilka lat temu, gdy jeszcze znaczącą rolę odgrywali nasi inwestorzy indywidualni, światowe nastroje bardzo szybko i to zwykle w zwiększonej skali, przekładały się także na segment małych spółek. Fakt, że obecnie tak się nie dzieje, może wskazywać na to, że ci rodzimi gracze, którzy jeszcze na parkiecie pozostali, w małych spółkach widzą pewną wartość oraz potencjał do zwyżki i nie są skłonni pozbywać się walorów małych firm. To zaś oznacza, że znajdują się one, prawdopodobnie za pośrednictwem funduszy inwestycyjnych, w tak zwanych silnych rękach, czyli u inwestorów charakteryzujących się dobrym wyczuciem sytuacji i konsekwencją w realizacji swoich strategii, a więc czynników sprzyjających osiąganiu zysków w dłuższym horyzoncie.